Ölüm ’hayatın sona ermesi’nden öte birşeydir; demek ki, ölümü hayatın sona ermesi şeklinde açıklayan yaklaşım, kuru bir totolojiden ibarettir; demek ki, yaratılan ve bir ’yaratma fiili’ olarak dikkat gerektiren yalnızca hayat değildir, ölüm de bir ’yaratma fiili’ olarak aynı derecede dikkat istemektedir.
Hayata anlamını veren şey, gerçekte, ölümdür. İnsanoğlu şu dünyada hiç ölmeden yaşıyor olsaydı, herhalde, bu hayatın bir ’emanet’ olduğunu, emanetin kendisine verilmiş olduğunu hiç mi hiç düşünmeyecekti.
Ölüm, hayatın içyüzünü kavramamızı sağlıyor; ölüm gerçeğiyle hayatlarımız anlamlanıyor.
(Arka Kapak)