Hollis Gillespie’nin inanılmaz komik - ve aynı derecede yürek sızlatıcı -otobiyografik öyküleri, Atlanta’nın en berbat semtinde, ’benim’ diyeceği evi bulmasıyla sonuçlanıyor. Füze bilimci bir anne ile kamyon satıcısı, alkolik bir babanın kızı olan ,.;, Gillespie, herkesin annesinip bomba yapmadığını anladığında daha dokuz yaşında bile değildi, altı aydan daha uzun bir süre aynı yerde yaşanılabileceğini öğrendiğinde ise otuzuna gelmişti. Yanından hiç ayrılmayıp ona destek olanlar da vardı: Yetenekli ve eksantrik bir sanatçı olan Daniel; aforoz edilmiş bir rahibenin yaptığı kışkırtıcı eserleri satarak geçimini sağlayan Grant ve onu ayağı kırılmış bir at gibi vurmayı önerip duran Lary... Hollis’in dostları, onun yolunu tıkayan çamurları aşmasına yardım ettiler.
Hollis’inki gibi bir geçmişiniz varsa, hiçbir geleceğiniz olmayacağını düşünebilirsiniz, kök salamayacağınızı da... Mucizevi şekilde Hollis, kök salmayı başardı: Derinlere“ kadar inen sağlam kökler...
(Arka Kapak’tan)