Hikayem 1751 yılında başlıyor.
Güzel bir haziran sabahı erken saatlerde evden çıktım. Babamın evini bir daha görmeyecektim. Ağır ağır yoldan yürüyerek aşağıya doğru indim. Köyümüzdeki kilisenin rahibi olan iyi kalpli Bay Campbell bahçe kapısında beni bekliyordu.
“Merhaba David“, seni geçireceğim. Birlikte biraz yürürüz“ dedi.
Böylece sessiz sedasız yolumuza devam ettik. Rahip ancak bir kaç dakika sonra sessizliği bozdu: “Essendean’den ayrıldığın için üzgün müsün, oğlum?
“Bilemiyorum efendim, Essendean güzel bir yer. Burada mutlu oldum. Ama henüz dünyayı görmedim. Annemle babam da öldü. Geleceğimi sağlayabilmek için buradan ayrılıyorum“ diye cevap verdim.
(Kitabın İçinden)