Gözyaşları bileklerime damlıyordu. Durmadım, sıkmaya başladım. Ağlıyordu. Beni üzmemek için ses çıkarmıyordu ama yağmur gibi dökülüyordu yaşlar gözünden. Sıktım, daha sıktım boğazını. Sıktım, sıktım. Ellerimi tutmaya bile yeltenmedi Hamsi Abi. Ellerimi tutmadı bile. Son anda baktım gözlerine, öyle bakıyordu ki bana. Şaşırmış... İnanamamış... Daha çok sıktım. Gözleriyle öptü beni alnımdan.
Sonra başı yana düştü. Yavaşça bıraktım. Kıvrılıverdi yere. Onu ilk gördüğüm anki gibi; çaresiz, savunmasız... Beynimde son sözleri yankılanıyordu Hamsi Abi. “Neden, neden?“