Anadolu’nun Saadabadlarından biriydi bu kasaba. Irmağa giden yol sayısız şeftali bahçelerinin arasından geçer, gider. Bütün kasaba şeftali kokar. Burası uzak diyarlara ün salmış, dillere destan olmuş bir yerdir. Buradaki mutasarrıflar işleriyle asla meşgul olmazlar, hep eğlenirler.

Kasabaya yeni bir Yazıişleri Müdürü gelir. İkindi vakti kalemlerin boşalıp dairelerde kimsenin kalmadığını görünce hayrete düşer. Buraya ilk geldiğinde buradaki en büyük memur olacağını ve insanlara parmak ısırtacak eserler yapmayı planlar. Buradaki memurların şeftali bahçeleri içinde sürekli rakı içip eğlenmelerine sinir olur. Önerdiği hiçbir fikir kayda alınmaz.

Yeni müdür bir gün muhasebecinin ısrarlarına dayanamaz ve hatrını kırarsa güceneceğini söyleyen muhasebecinin kır gezisi teklifini kabul eder. İçinden bir kereden birşey olmaz diye geçirir. Bu gezi çok hoşuna gider. Birkaç gün sonra ırmağa yıkanmaya gideceklerini söyler memurlar ve müdürü de çağırırlar. Müdür ırmağı hiç görmediğinden bu teklifi de kabul eder. Dönüşte değirmende yiyip içerler. İçkiyi çok kaçırdıklarından orada sızarlar ve geri dönemezler....