Umut Göksal’ın şiirleri beni savurup duruyor ve şaşırıp kalıyorum alışılmadık imgeleri okudukça. Ne gözyaşı damlasına sığıyor ne de günbatımında yanıp kavruluyor şiirleri. Üstüne gazete örtülen “ölüler okumayı en iyi” bilirmiş dizesi nasıl söylenir? İşte hayatta süzülen, “ruj fotokopisi”nden dağılan can alıcı bir dize daha: “şiirin evidir saçlarla örülü bir kız kulağı.” Hep elimin altında bulunduracağım bir kitap kazandırdı bana Umut Göksal, teşekkürler.