Ertesi sabah Enver Paşa ve subayların üzerleri tamamen karlarla kapanmıştı… Karları üzerlerinden atarak güçlükle kalktılar…  Ortalıkta sadece beyazlık vardı… Bu beyazlık ölüm beyazlığıydı. Askerler kara gömülmüşlerdi… Zaman zaman ayak, kafa gözüküyordu, o kadar… Enver Paşa ve subaylar kalkar kalkmaz askerlere koştular…
Enver Paşa haykırıyordu:
- Çocuklaaar!.... Evlatlarım….  Nerdesiniiiiiiz? Evlatlarım…
Subaylarla birlikte etrafta koşuşturuyor ve askerleri kaldırmaya çalışıyorduk:
- Askeeeerrrr!  Kalk!  Askeeeeeerrrr!  Kalk!  Askeeeeeeeerrrrrrr…..
Koşarak sağda solda bulunan askerlerin yanına vardık… Yanına vardığımız bütün askerler donmuştu…1, 3, 5, 10… Hepsi donmuştu…
Hemen Enver Paşa’ya koştuk… Herkes hıçkıra hıçkıra ağlıyordu:
- Donmuşlaaaaar… Komutanım, donmuşlaaaarr!   Paşam… Hepsi donmuş!