Zühre’n¬n annes¬i, Tah¬ir’¬n sürgünde yaşayamayacağını
varsaymıstı. Zühre’y¬i görmek ¬içi¬n kaçmaya kalkışacağını, böylece
vurulacağını hesaplamıştı. Bu arada Zühre’y¬i oyalamak i¬çi¬n
onu her gün bi¬r bey oğlu ya da şehzade ¬ile tanıştırmıştı. Bu
devletl¬leri¬n oğulları arasında yarışmalar düzenley¬ip hem Zühre’yi¬
¬isteyenler¬in sayısını artırmış hem del¬ikanlıları umuda düşürmüştü.
Ama Zühre bu beyzadelere gözünün ucuyla b¬ile bakmamıştı.
Kısık ses¬yle mırıldanarak anlatmaya başladı:
Tah¬ir sen g¬idelim¬ dışa çıkmadım
Al gömlekl¬i yi¬ği¬tlere bakmadım
Topladım zülfümü fese sakladım
Konma bülbül konma dalım boş deği¬l
Yedi¬ yıllık hasretle gönlüm hoş deği¬l.

Geçmisin düsleri, kültürümüzün zenginliği halk hikâyeleri
edebiyatımızın usta kalemleri tarafından çagdas bir
yorum ve dille yeniden anlatılıyor.