Nur her gece kız kardeşim Rhet Shel’i yatağa yatırdığında, anneannem Nazmiye gökyüzünü yerine yerleştirir, annem de oraya yıldızları ve ayı nakşederdi. Ve sabahları Rhet Shel uyandığında, güneşi sererdi oraya. Nur geri geldiğinde işte her şey böyleydi.  
Bunlar benim hayatımdaki kadınlar, ruhumun içindeki şarkılardı. Benim dışımdaki tüm sevdikleri erkekler bir şekilde kaybolup gitmişlerdi. Ben, o yüzden mümkün olduğu kadar onların yanında kaldım.

Kaderin paramparça ettiği ancak birbirine sıkı sıkıya tutunan bir aile... Onlar Ortadoğu'nun en kanlı işgallerinden birinde acının gölgesinde kaldılar, ama o küçük Meryem hiç görmemesi gereken bir şey gördü ve son nefesini vermeden önce ablasından bir dilekte bulundu. Bu dilek ki altmış yıl sonra savrulmuş köklerini arayan ama konuşamayan bir çocuğa, Halit’e ses oldu, yüreğindeki nefes oldu.