Hayat… Binlerce kitaba sigmayacak kadar uzun. Bir gülüsü dolduramayacak kadar kisa… Asirlik asma köprünün pasli demirleri en az insanlarin çikarci yüzleri kadar soguktu Aylin için. Sert esen rüzgâr, kirli saçlarini iyiden iyiye dagitmisti. Yavas ama kararli adimlarla köprünün ortasina dogru yürümeye devam etti. Içinde kocaman bir bosluk, ellerinde anlamini yitirmis bir hayat vardi. Ölümle yasam, varlikla yokluk arasinda sikisip kalmisti ruhu… Kasim ayinin sonlariydi ve hava ayaza kesmisti. Aslinda sogugun da bir önemi kalmamisti artik. Birkaç saniye sonra her sey bitecekti nasil olsa. Ama ilahî zamanin çarklari, izafi zamandan çok daha farkli dönüyordu. Iste o an; bir adam belirdi köprünün basinda. Gizemli, efsunlu ve huzur kokan bir adamdi. Kirli sakallarina inat, aydinlik yüzüyle gülümsedi; “Henüz her sey bitmedi Aylin... Benimle bir yolculuga var misin?” Aylin’in Yolu… “Eger isterse, bir kadinin ne denli güçlü olacaginin hikâyesidir…”