Sözü Karamel’in Günlüğü’nün kahramanına verelim:
Sokaklarda biraz gezelim tozalım, parkta biraz temiz hava alalım,
oynayalım diye odasına gittiğimde, babayı bazen de günlüğünü
tutarken bulurum. Hemencecik ne istediğimi anlar,

“Peki
Karamelciğim, azıcık kaldı, bitireyim de gidelim” der. Ne yalan yere
hev hev edeyim, günlük tutma hevesini bu arada duyar oldum. Ama
nasıl olacaktı? Özellikle sağ patimle, tez elden yorulunca (yani
tembelliğim tutunca) babadan rica ederek! Tam bir yıl -elbet
aralıklarla- yazdık durduk bunları. Bakalım nasıl bulacaksınız?
Ayrıca sizlerde de bir heves uyandıracak mı? Doğrusu merak
ediyorum!