“Atölye” serisinin ilk kitaplarındandı Ursula K. Le Guin’in Dümeni
Yaratıcılığa Kırmak kitabı. Orada yazar adaylarının elinden tutmuş,
yaratıcılık denizindeki rotayı göstermiş, zamansız bir pusula
tutuşturmuştu ellerine. Şimdiyse tayfayı genişletiyor, sadece yazar
adaylarını değil sözcüklerle derdi olan herkesi alıyor sihirli gemisine…

Kimi zaman nasıl okumak gerektiğini anlatıp dehasının gölgesini
düşürüyor sayfaların üstüne, kimi zaman edebiyatın ne olduğunu
ve asıl önemlisi ne olmadığını gösterip hayal gücünün ışığıyla yıkıyor
bildiğimiz dünyayı. Edebiyatın sahip olduğumuz en iyi elkitabı
olduğunu söylüyor; “ziyaret ettiğimiz ülkenin, yani hayatın en kullanışlı
rehberi...” Kimi zaman diğer yazarların eserlerine sızıp oradaki
cevherleri çıkarıyor, kimi zaman da cevher sandığımız şeyin
çakıl taşından başka bir şey olmadığını gösteriyor.

Her zaman muzip, masum, cesur, çoğunlukla da acımasız Le Guin.
Lafını kimseden sakınmıyor, insanların beklentilerini karşılamakla
ilgilenmiyor. Onun tek derdi sözcükler. Ölümünün bıraktığı boşluğu
da yalnızca onlar doldurabilir: “Bir gün mezar taşım olduğunda,
üstünde sadece ismim olsun istiyorum. Fakat bundan da öte,
yazarının cinsiyetiyle değil, yazılışının kalitesiyle ve eserin değeriyle
yargılanan kitapların üstünde görmek istiyorum ismimi.”