Okuduğum kitaba epeyce dalmıştım ki duyduğum iniltilerle bir anda kendime geldim. Emma uykusunda yine kabus görüyordu. Tiz bir çığlık attı. Hemen yanına koştum.

“Emma! Emma uyan!”

Birkaç kez “Brian!” diye inledi. Yine kardeşinin adını sayıklıyordu. Sonra gözlerini açtı.

Oturmasına yardım ettim. Birkaç saniye sonra gözlerini tamamen açtı. Nefes alıp verişi biraz düzelince başını omzuma dayadı.

“Sakin ol, her şey yolunda. Geçti artık. Yine o rüyayı gördüm.”

“Biliyorum.”

Bir süre hiçbir şey söylemeden öylece oturduk. Yüzünü yakından inceleyince fark ettim ki beyaz teni her zamankinden daha da soluktu. Gözlerinin altında mor halkalar belirmişti.