Belki de ileride yaşayacağım ve derinden hissedeceğim daha büyük bir aşk hikâyesi için bu yaşananlar ve ayrılık süreci benim nezdimde bir hazırlıktı. Belki de ileride yaşanacaklara bir hazırlık evresi veya antrenman gibi bir şeydi. Isınıp maça daha hazırlıklı ve zinde olmam için bir öncelikti. Belki de yaşamam gereken asıl hayatıma uyanıp gözümü dört açmam için böyle bir şok ve böyle bir terk edilmişlik yaşamam gerekiyordu.

Kelebek olmak için küçücük tırtılın çektiği tüm sıkıntı ve acılarla büyümek, serpilmek ve olgunlaşmak için…

Sen gittikten sonra bir gün kalktım ve kendime gelmeye karar verdim. Pencereyi açtım. Yükselmekte olan güneşin neşeli ışıklarıyla belirginleşen kayalıkların uzun ve siyah gölgeleriyle çizgilenmiş pembelikle parlayan upuzun tepelerden esen serin rüzgar içimi ürpertti. Dağların çılgınlıklarına karşın rüzgâr taze ve doğal ot kokusu taşıyordu. Hafiften gözlerimi kapatarak kokuyu iyice içime sindirdikten sonra evin içinde adımlarımı sıklaştırarak düşüncelerimi yokladım. Ve tek bir yol benim için sığınacak bir liman olduğuna kanaat getirdim. O yol ise, onu hayatımdan tümüyle çıkarıp yepyeni bir sayfaya yelken açmaktır. Onun hiç var olmadığı, onun adının geçmediği, onun anımsatılmadığı, onun ayak basmaya hiç cüret edemeyeceği ve onun izlerinin olmasına imkân vermeyeceğim yepyeni, tertemiz ve güvenli bir dünya…