Size tuhaf bir hikâye anlatacağım.

Mevsimlerle ilgili; toprakla, zamanla, gece ve gündüzle ilgili;

geçmişle ilgili; biraz da benimle ilgili.

Ben Şahbaz...

Kuşlardan bembeyaz bir doğan, şahların şahı bir insan.

Size tuhaf bir hikâye anlatacağım. Bir sürü küçük hikâyeden oluşan, kocaman tek bir hikâye...

Anlatacağım hikâyenin kahramanları gerçekten yaşadılar.

Belki adları farklıydı; yaşadıkları hayatlar ve geceleri gördükleri düşler de;

Bambaşka acılar çekmiş olabilirler, bambaşka şeylere sevinmiş belki.

Ama hepsi gerçekti.

Hikâyenin geçtiği şehir de gerçekten vardı, hikâyenin geçtiği zaman da.
Ben o şehirde, o zamanda, bazen bir şeylerden korkan küçük bir çocuktum;

Bazen her şeyi sezen yetişkin bir dost;

Bazen de kindar bir düşman.

Kimilerinin hayatını kurtardım, kimilerini yasaklı yollara soktum; elimden içtikleri şurupta kâh ağu kızılı, kâh derman beyazı.

Şehir o yıl topyekûn cinnet geçiriyordu.

Ama hayat, cinnetten bağımsız, kendi halinde, sanki her şey olağanmış gibi...akıp gidiyordu.

Yaşadığımız hayatın içinde şiddet ve korku vardı.

Tuhaftır; hemen yanı başında da umut.

Hayal kurmayı seven insanların zamanıydı.

Sanki evlerin bacalarından yas tütmez, sokaklardaki oluklardan kan akmazmış gibi; o yıl şehirde herkes birbirine, umutla korkunun sarmaş dolaş uyuduğu karanlık dehlizlerle ilgili öyküler anlattı.

Ölüm bir salgın hastalık gibi evlerden evlere bulaştı.

Bugün sorsanız, bazıları o yılla ilgili dehşetengiz şeyler anlatırlar.

Bense...harikulâde bir yıldı diyorum;

Şahbaz’ın harikulâde yılıydı.

Size anlatacağım hikâyenin kahramanlarını ben birer birer tanıdım. Beni doğrulayacak hiçbir tanığım yok, ama biliyorum, o yıl...onlar...o şehirdeydiler. O yıl onların başına anlatacağım her şey, harfi harfine geldi.

Bugün belki size inanılmaz görünebilir ama...o zamanlar...o şehirde...hayat, tuhaftır, aynen öyleydi...anlatacağım gibi yani.