Tabiat, aşk, ölüm, yalnızlık, gurbet ve zaman gibi unsurlar, sanatın temel konuları arasında yer alır.
Özellikle insanın zamandan yola çıkarak kendisini ve kainatı sorgulaması edebi eserlerde karşımıza sıkça çıkar.
Zamanı, ölümü haber veren, akışkan bir güç olarak gören insan, onun çemberinden çıkamayacağının bilincindedir.
Cumhuriyet devri Türk şairleri, çoğunlukla kendilerini kısıtlayan bir unsur olarak gördükleri ‘’zaman’’kavramını eserlerinde farklı yönleriyle ele almışlardır.
Zamanın baskısından şikayet ederek ve onu çeşitli unsurlara benzeterek gençliklerini tekrar yaşamak ve ona hükmetmek isteklerini dile getirmişlerdir.
Çalışmamızda seçtiğimiz şairlerin eserleri incelenerek bu konuya bakış açıları gösterilmiştir.