Bu gümbürtüden, arkamızdan gelecek hayat oluşuyordu şu
anda ve arkamızdan gelen bu hayat bizi yavaş yavaş yok
edecekti, tıpkı bizim, bizden çok önce var olanı yavaş yavaş
yok ettiğimiz gibi.”
Korkunun, bunaltının ve ruh daralmasının insanda yarattığı
hislerin izini süren dört öykü anlatıyor Sebald bize
Vertigo’da. Birbirinden bağımsız da okunabilen, fakat
sanatsal olarak iç içe örülmüş esrarlı öyküler bunlar:
Stendhal’i, Kafka’yı ve bizzat Sebald’i kıskıvrak yakalayan
yoğun bir içsel yaşantıdan, melankolik bir duygu
durumundan bahsediyorlar. Gerçekliğe dair algı bir kez
bozulup da denge kaybolunca, hatırda kalanlar ile aslında
olanlar arasında açılan o tehditkâr yarıkta anlatıcının
kapıldığı baş dönmesini okurun bilincine taşıyorlar.