Bir masalın başkahramanlarıydık biz.
O gargamel, ben şirine.
O siyah, ben beyaz.
O ay, ben güneş.
O ateş, ben su.
O vardı bir de ben, biz yoktu.

Bu masalda mutlu son yoktu, pinokyonun yandığı, uyuyan güzelin asla uyanmadığı,pamuk prensesin o elmayla zehirlenip öldüğü bir masaldı bizim ki.Mutluluk bana haramdı, bana cehennemi vaat etmişti o. Cennet bana yasaktı.“Senin olduğun yerde ben kül, benim olduğum yerde sen buhar olursun, uzak dur benden.”