Özlem Bahadır Karaoğlu'nun, duyularını körelten planlama hatalarına, kişiyi bir algoritmanın içine sıkıştıran dönemin ruhuna belli ki itirazı var.

Eleştirilerini, mimari izlenimlerini, kentsel taleplerini, metroda karaladıklarını görsel şiire dair nitelikli denemelerle aktarıyor.

İstanbul çözüldü, gözüpek bir şiir girişimi olarak ve aynı zamanda kent okuma alışkanlıklarını sarsmaya, istanbul’la aramızda çıplak gözle görülmesi zor bağları güçlendirmeye yöneliyor.