“… gazeteciliğin de evrensel kuralları vardır. Ben de meslek hayatım
boyunca bunlara bağlı kalmaya çalıştım. (…) En iyi bildiğim şey de
gazetecinin tüm iktidarlara karşı bireylerin ve farklı toplulukların
ya-nında olması evrensel ilkesini hiç aklımdan çıkarmadığımdır. Ana
akımda çalıştığım 12 Eylül ve sonrası
dönemlerde de bu ilkeyi hiç göz ardı etmedim.”
Memleket gazeteciliğinin önde gelen isimlerinden Tuğrul Eryılmaz
sıkı bir 68’li: O “isyan günleri”nin coşkusunu hep içinde duymuş,
Mülkiye günlerinde Hüseyin Cevahir’den Mahir Çayan’a Deniz Gezmiş’e
dönemin gençliğinin sahip olduğu “daha iyi bir dünya yaratma” hayalini
hiçbir zaman yitirmemiş bir 68’li. Eryılmaz aynı zamanda iyi bir
gazeteci: Gazeteciliğin “sessizin sesi olmak” manasına geldiğini bilen,
güçlüye karşı eyvallahı olmayan, doğru bildiğinin peşinde giden bir
gazeteci.
Tuğrul Eryılmaz, Asu Maro’yla yaptığı uzun söyleşide Türkiye’de
ve dünyada 68’li olmanın anlamını, o dönemki arkadaşlıklarını,
tanıklıklarını, TRT’den Nokta’ya, Yeni Gündem’den Sokak’a ve Radikal
İki’ye gazetecilik serüvenini, tanıdığı onlarca insanı kendine özgü
renkli, sivri dilli üslubuyla, hiç sakınmadan anlatıyor.
Bir 68’liyle gazeteciliğin nasıl yapılması gerektiğine dair ders kitabı
olarak bile görülebilecek, bir vakitler gazeteciliğin nasıl yapıldığını,
günümüzdeyse nasıl yapılamadığını örnekleriyle ortaya koyan keyifli
bir söyleşi…