Varoluşla dil arasındaki kadim perde, modern insanın şafağıyla birlikte aşılmaz bir duvara dönüştü.. Nicedir bir fin-de-secle figürü olarak modern şair, kehanetin gücüne sığınarak ortalığa saçıyor ilencini. Estetiğin müsekkin etkisiyle mistik şiir idealinden basit kelime simyacılığına değin bir yığın eda, şiir-sel adlı sarkacın fütursuz salınımı içinde sürgit genişliyor... Ve şimdilerde fiyakalı bir hologram suretinde boy gösteren şair (artist!), kontrolsüz ışık ve sesin bulanık sularında, giderek seyrin künhünden uzaklaşıyor.

Cem Yavuz, önceki kitabı Aynda belirginleşen dille görmeye doğru tasarrufunu, birbirini bütünleyen iki yeni kitapla, Seyr ve Seyrengizle sürdürüyor. Dilin sınırlarını deneyimleyerek koyulduğu yolculuğu bu kez rüya ve hayâlin imkânlarıyla derinleştiren Yavuz, Seyriyle okuyucuya şunu vaadediyor: Perdeyi kaldırın, semaya katılın.

Bireyin, özel olarak da şairin Seyri boyunca uğradığı halleri kayda alan Seyrengiz ise, modern şiire ilişkin tartışmaların yörüngesinden kopmaksızın; Batı dillerindeki image kavramını hayal sözcüğüyle ikame ederek, yeni bir şiir ontolojisi öneriyor. Şiirin aslına ilişkin Cem edici bir tasavvura açılan kitap, bir berzah olarak hayal ile rüyayı seyrederken; dilin hayale bağlandığı görsel boyutu sesle izleyip, ona üçüncü bir boyut ekliyor..