Kuşlar varmış kuşlar yokmuş. Gel zaman git zaman olmayanları dahi dile, kaleme gelmiş. Güleni ağlayanı, moru eflatunu, güzeli sevimsizi ötmeden öteden öyle bakmış, “Ben yok muyum?” Boyunlarını bükmeye kalmadan daha, “Varsın canım!” demiş onlara, olan bütün öbür kuşlar. “Artık varsın.” 
Olmayan kuşların çoğu burada. Dilden kalemden telaşsızca dökülüp kanat vücut bulanı, konup da en sonunda şahane diyarlara uçanı. Olmayanın, hayalle var edilenin gücüne, taşıdığı umuda inandığımızda, işte o zaman şen olabilir dünya.