“Işıklar gülümsemez ki!” diye cevap verdi. Kendinden oldukça emin bir rahatlıkla dudaklarını büküyordu bunu söylerken. “Hem…” cümlesini devam ettirmeden önce biraz durakladı. İçindeki merakı bir türlü yenemiyordu. İşaret parmağını yavaşça hemen yanı başında onu takip eden ışıklardan birine doğru yakınlaştırıp ekledi; “Şu anda arkadaşlarımın yanında olmayı isterdim.” Bunu söylerken hafifçe dokunmuştu o mavi ışığa. Tam da o anda ışık öyle bir parlamaya başladı ki, Yaren bir anda elleriyle gözlerini siper etmek zorunda kalmıştı. Her yer beyaz, yoğun bir ışıkla doldu. Artık hiçbir şey görünmüyordu ışıktan başka. Bastığı yer ayaklarının altında yokmuş gibi hissetti bir an.

“Öğretmenim!” dedi şaşkınlıkla ama sesi çıkmıyordu. Bir an telaşlandı. Tekrar ve daha yüksek tonla seslendi;

“Öğretmeniiim!”